Psalmy 109

PSALM 109

Prośba niewinnego o ratunek

Nie milcz, o Boże mej pochwalnej pieśni,

²Bo bezbożny i oszust otworzyli swe usta!

Mówią o mnie kłamstwa,

³Pogrążają słowami, z których bije nienawiść,

I zwalczają mnie bez przyczyny.

⁴Oskarżają mnie za mą miłość,

A ja trwam w modlitwie.

⁵Odpłacili mi złem za dobro

I nienawiścią — za miłość:

⁶Naślij na nich bezbożnych ludzi,

Postaw przy nich oskarżyciela.

⁷W czasie sądu niech zostaną skazani,

A ich modlitwę niech im poczytają za grzech!

⁸O, niech życie takiego będzie krótkie,

A jego urząd niech weźmie ktoś inny!

⁹Niech jego dzieci zostaną sierotami,

A jego żona — wdową!

¹⁰Jego potomstwo niech się tuła i żebrze,

I szuka wsparcia, wychodząc ze zgliszcz!

¹¹Lichwiarz niech zagarnie całe jego mienie,

A obcy niech rozgrabią dobytek!

¹²Niech nie ma nikogo, kto by okazał mu łaskę

Bądź przygarnąłby jego sieroty!

¹³Niech jego potomstwo ulegnie zagładzie,

A jego imię niech zapomną potomni.

¹⁴Niech PAN pamięta o winie jego ojców

I grzechu jego matki nie wymaże.

¹⁵Niech PAN nieustannie ma je na uwadze

I niech wytępi z ziemi takich, jak on!

¹⁶Gdyż nie dbał o to, by okazywać miłosierdzie;

Przeciwnie, prześladował ubogich i biednych,

A ludzi o zranionych sercach gotów był posłać

na śmierć.

¹⁷Pokochał przekleństwo —

więc niech na niego spadnie!

Nie pragnął błogosławieństwa —

więc niech będzie od niego dalekie!

¹⁸Wdział na siebie przekleństwo jak płaszcz,

Więc niech wniknie ono w jego wnętrze jak woda

I niczym oliwa — w jego kości!

¹⁹Niech go spowija jak szata,

Przylega do niego jak stale zapięty na nim pas.

²⁰Taka niech będzie zapłata PANA dla moich

oskarżycieli

I dla tych, którzy swą mową wyrządzają mi zło!

²¹Ale Ty, PANIE , mój Boże, postępuj ze mną tak,

jak każe Ci Twe imię,

Wybaw mnie ze względu na dobroć Twojej łaski.

²²Jestem bowiem ubogi i nędzny,

A wewnątrz noszę serce pełne ran.

²³Niknę jak cień coraz dłuższy pod wieczór,

Strząsają mnie z siebie jak szarańczę.

²⁴Od postu chwieją się moje kolana,

A ciało — bez tłuszczu — wychudło.

²⁵Stałem się dla nich pośmiewiskiem,

Gdy mnie widzą, kręcą głowami.

²⁶Pomóż mi, PANIE , mój Boże,

Wybaw ze względu na swą łaskę!

²⁷Niech poznają, że w tym była Twoja ręka,

Że to Ty, PANIE , za tym stałeś!

²⁸Oni przeklinają, ale Ty błogosław,

Oni są mi przeciwni — i niech poczują wstyd,

A Twój sługa niech doświadczy radości.

²⁹Niech moi oskarżyciele okryją się hańbą,

Niech wstyd spowija ich niczym płaszcz!

³⁰Gorąco pragnę sławić PANA swoimi ustami

I wielbić Go w wielkim zgromadzeniu.

³¹On bowiem staje przy prawym boku nędznego,

By go wybawić od tych, którzy go osądzają.