Psalmy 137

PSALM 137

Pieśń tęsknoty za Syjonem

¹Nad rzekami Babilonu — tam siedzieliśmy

I płakaliśmy na wspomnienie Syjonu.

²Na tamtejszych wierzbach

Powiesiliśmy nasze lutnie,

³Gdyż ci, którzy nas zniewolili,

Żądali tam od nas pieśni,

Nasi ciemięzcy chcieli radości:

Zaśpiewajcie nam jakąś pieśń Syjonu!

⁴Ale jak tu śpiewać pieśń PANA

Na obcej ziemi?

⁵O, jeślibym cię zapomniał, Jerozolimo,

Niech paraliż dotknie mojej prawej ręki!

⁶Niech mi język przywrze do podniebienia,

Jeślibym miał nie pamiętać o tobie,

Jeślibym już nie przedkładał Jerozolimy

Ponad moją największą radość!

⁷Pamiętaj, PANIE , synom Edomu

dzień klęski Jerozolimy,

Kiedy wołali: Zburzcie ją, zburzcie ją

aż do posad!

⁸Córko Babilonu, skazana na zniszczenie![#137:8 Być może: niszczycielko , hbr. הַשֹּׁדֵדָה ().]

Szczęśliwy będzie ten, kto ci odpłaci

tym, czym ty nam płaciłaś!

⁹Szczęśliwy będzie ten, kto schwyta

twe niemowlęta

I je roztrzaska o skałę.