Psalmy 22

PSALM 22

Modlitwa opuszczonego

²O, Boże, mój Boże, dlaczego

mnie opuściłeś?

Moje wybawienie daleko,

mimo że Cię wzywam.

³O, mój Boże! Wołam w ciągu dnia

i nie odpowiadasz,

Nie ustaję w nocy — i nie mam spokoju.

⁴A przecież Ty jesteś święty,

Ciebie pełne są pochwalne

pieśni Izraela.

⁵Tobie ufali nasi ojcowie,

Ufali — i ich wybawiałeś,

⁶Do Ciebie wołali i ich ratowałeś,

Tobie zaufali i nie spotkał ich wstyd.

⁷A ja? Jestem robakiem, nie człowiekiem,

Pośmiewiskiem dla ludzi,

wzgardzonym przez ogół.

⁸Wszyscy, którzy mnie widzą, pokpiwają ze mnie,

Szyderczo przedrzeźniają, potrząsają głową:

⁹Zaufał PANU — mówią — to niech go ratuje!

Niech go wybawi, skoro jest Jego rozkoszą!

¹⁰Bo Ty byłeś obecny przy moim porodzie,[#22:10 Idiom: mnie wydobyłeś z łona (l. z brzucha ), pod. w w. 11.]

Zapewniłeś mi spokój przy piersi mej matki.

¹¹Na Ciebie byłem zdany od pierwszych dni życia.[#22:11 Lub: od łona .]

Ty byłeś moim Bogiem jeszcze na jej łonie.

¹²Nie oddalaj się ode mnie,

Bo niedola blisko

I nie mam do kogo zwrócić się o pomoc.

¹³Otoczyło mnie stado byków,

Obległy mnie wściekłe buhaje Baszanu.

¹⁴Rozwarły na mnie pyski

Niczym lew — gotów szarpać i ryczeć.

¹⁵Rozlałem się jak woda,

Rozłączyły się wszystkie me kości.

Moje serce — jak wosk,

Roztopiło się w moim wnętrzu.

¹⁶Opuściły mnie siły, wyschłem jak skorupa,

Język przywarł mi do podniebienia —

I położyłeś mnie w prochu śmierci.

¹⁷Oto otoczyły mnie psy,

Osaczyła mnie zgraja oprawców,

Przebili moje ręce i stopy,

¹⁸Mógłbym zliczyć wszystkie me kości.

A oni? Napawają się moim widokiem,

¹⁹Dzielą między siebie moje szaty,

A o tunikę — rzucają los.

²⁰Lecz Ty nie oddalaj się, PANIE !

Pośpiesz na pomoc, mój Opiekunie!

²¹Ocal moje życie przed mieczem,

Uchroń od psich łap jedyne moje dobro!

²²Wybaw mnie z paszczy lwa,

Zabezpiecz przed rogami bawołów!

Dzięki za Twą odpowiedź!

²³Będę głosił Twe imię pośród moich braci,

Będę Cię wywyższał w zgromadzeniu ludzi.

²⁴Wy, w których jest bojaźń PANA ,

otoczcie Go chwałą!

Złóżcie hołd, wszyscy potomkowie Jakuba!

Darzcie czcią, potomkowie Izraela!

²⁵Bo nie pogardził nędzą ubogiego,

nie wzdrygnął się z obrzydzenia

Ani nie ukrył przed nim swej bliskości,

Lecz gdy ten Go wzywał, przybył z odpowiedzią.

²⁶Od Ciebie mam pieśń pochwalną

w wielkim zgromadzeniu.

Ci, w których budzisz bojaźń, zobaczą,

jak spełniam me śluby.

²⁷Ubodzy jeść będą do syta.

Będą chwalić PANA ci, którzy Go szukają.

O, niech wasze serca ożyją na zawsze!

²⁸Wspomną i zawrócą do PANA

ludzie z krańców ziemi,

Złożą Mu pokłon wszystkie rodziny narodów.

²⁹Gdyż do Pana należy królestwo,

On panuje nad narodami!

³⁰Nasyceni skłonili się przed Nim

wszyscy możni ziemi,

Złoży hołd każdy schodzący do prochu,

Który nie przedłużył życia swojej duszy.

³¹Będzie Mu służyć potomstwo,

Wieść o Panu rozejdzie się

w przyszłym pokoleniu.

³²Przyjdą i ludowi, który się urodzi,

Będą ogłaszać Jego sprawiedliwość —

gdyż uczynił jej zadość!