Psalmy 49

PSALM 49

Pieśń o niemocy mocnych

²Posłuchajcie tego, wszystkie ludy!

Wytężcie słuch wy, mieszkańcy świata —

³Wszyscy razem i każdy z osobna,[#49:3 Lub: Wy, synowie prostych, i wy, synowie zamożnych .]

Wy, bogaci, a także wy, biedni!

⁴Moje usta przemówią mądrością,

Z mego serca popłynie rozsądek.

⁵Skłonię ucho do przypowieści

I przy cytrze wyjawię zagadkę:

⁶Dlaczego mam się bać w dniach nieszczęścia,

Gdy otacza mnie podłość zdrajców,

⁷Ludzi ufających swojej mocy,

Zadufanych w ogrom swoich bogactw?

⁸Przecież człowiek niczym nie wykupi swego brata,

Nie jest w stanie dać Bogu za niego opłaty;

⁹Okup za duszę jest na to zbyt wysoki,

A nikt przecież nie posiada aż tak wiele,

¹⁰Aby sprawić, że ktoś będzie żył wiecznie

I uniknie zejścia do grobu.

¹¹Każdy widzi, że i mądrzy umierają,

Głupiec, prostak — wszyscy giną w ten sam sposób

I bogactwo zostawiają ludziom obcym.

¹²Mogli myśleć, że ich domy są wieczne,[#49:12 G.]

Że mieszkania przetrwają pokolenia —

Swoimi imionami mogli nawet nazywać jakieś kraje.

¹³Człowiek jednak nie obroni się przepychem,

Przypomina on bydlęta, które giną.

¹⁴Taka właśnie jest droga pewnych siebie

I tych, którzy wierzą w ich przechwałki. Sela.

¹⁵Są jak owce, które wchłonie świat umarłych,

Gdzie tylko śmierć będzie ich pasterzem —

To prawi, gdy nastanie już poranek,

będą nad nimi panowali —

A ich postać? Ta zniszczeje wśród umarłych,

Nie pomogą im ich świetne pałace.

¹⁶Lecz mą duszę Bóg wykupi z mocy śmierci;[#49:16 Lub: świata zmarłych .]

To dlatego, że przyjmie mnie do siebie. Sela.

¹⁷Nie bój się, kiedy ktoś się bogaci,

Kiedy rośnie znaczenie jego domu;

¹⁸W godzinie śmierci wszystko pozostawi,

Nie zabierze z sobą ziemskiej chwały.

¹⁹Choćby sobie za życia dogadzał,

Był chwalony w chwilach powodzenia,

²⁰Dołączy do pokoleń swoich ojców,

Którym dzień już nigdy nie zaświta.

²¹Nie zrozumie tego człowiek zaślepiony

swym przepychem,

Przypomina on bydlęta, które giną.