The chat will start when you send the first message.
1Wkrótce Joabowi doniesiono: Oto król płacze i zawodzi nad Absalomem.[#19:1 , וַיִּתְאַבֵּל, wg dwóch Mss ptc. מִתְאַבֵּל, BHS.]
2Radość ze zwycięstwa zamieniła się zatem tego dnia w żałobę dla całego ludu. Lud usłyszał bowiem w tym dniu, że król boleje nad swoim synem.
3Stąd wojsko wkradało się w tym dniu przy wchodzeniu do miasta, jak wkradają się wojownicy upokorzeni swą ucieczką z [pola] walki.
4Król tymczasem zasłonił swoją twarz i głośno wołał: Synu mój, Absalomie! O, Absalomie, mój synu, mój synu![#19:4 W G brak powtórzenia.]
5Wtedy Joab wszedł do króla do domu i powiedział: Sprawiłeś, że okryło się dziś wstydem oblicze wszystkich twoich sług, tych, którzy dziś ocalili twoją duszę i duszę twoich synów i twoich córek, i duszę twoich żon, i duszę twoich nałożnic.
6Okazałeś bowiem miłość tym, którzy cię nienawidzą, i nienawiść tym, którzy cię kochają. Oznajmiłeś dziś bowiem, że niczym są dla ciebie wodzowie i wojownicy. Bo [ja] dzisiaj wiem, że gdyby Absalom przeżył, a my wszyscy byśmy dziś polegli, uważałbyś to teraz w swoich oczach za słuszne.
7Teraz zatem wstań, wyjdź i przemów do serca wszystkich swoich sług. Bo – przysięgam na JHWH – jeśli nie wyjdziesz, nikt nie pozostanie przy tobie tej nocy, a to będzie dla ciebie większym nieszczęściem niż wszystkie nieszczęścia, które spadły na ciebie od twojej młodości do teraz.[#19:7 , אם, za 4QSamᵃ i G.]
8Król wstał zatem i zasiadł w bramie, a całemu ludowi doniesiono: Oto król zasiadł w bramie. I cały lud przyszedł przed oblicze króla.
[Po bitwie] zaś Izrael uciekł, każdy do swojego namiotu.
9Zaczął też cały lud rozsądzać w obrębie wszystkich plemion Izraela. [Ludzie] mówili: Król wyrwał nas z dłoni naszych wrogów i on ocalił nas z dłoni Filistynów, a teraz uciekł z kraju przed Absalomem.
10Jednak Absalom, którego namaściliśmy [na króla] nad nami, poległ w bitwie. Teraz więc dlaczego nic nie mówicie, aby króla sprowadzić z powrotem?
11[Sam] król Dawid natomiast posłał do Sadoka i do Abiatara, kapłanów, taką wiadomość: Przemówcie do starszych Judy i zapytajcie: Dlaczego macie być ostatni, jeśli chodzi o sprowadzenie króla z powrotem do jego domu? – bo rozważania całego Izraela [na ten temat] dotarły już do króla, do jego domu. –[#19:11 gdy rozważania całego Izraela [na ten temat] dotarły już do króla, do jego domu : wyrażenie to znajduje się w G na końcu w. 10.]
12Jesteście [przecież] moimi braćmi, moją kością i moim ciałem, więc dlaczego macie być ostatni co do sprowadzenia króla z powrotem?[#19:12 G dod.: , εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ.]
13A do Amasy powiedzcie: Czy ty nie jesteś moją kością i moim ciałem? Tak niech mi uczyni Bóg i do tego doda, jeśli nie będziesz wodzem mojego zastępu przede mną po wszystkie dni, zamiast Joaba.[#19:13 Tj. .; #19:13 , כֹּה יַעֲשֶׂה־לִּי אֱלֹהִים וְכֹה יוֹסִיף, formuła uroczystego zapewnienia: .; #2Sm 17:25; 1Krn 2:16, 17]
14Tak [Dawid] nakłonił serce wszystkich jak jeden mąż Judejczyków, stąd posłali do króla: Wracaj ty i wszyscy twoi słudzy!
15Król więc ruszył z powrotem. Przybył nad Jordan, a Judejczycy przybyli do Gilgal, aby wyjść królowi na spotkanie i przeprawić króla przez Jordan.[#Joz 4:19; 5:10; 1Sm 10:8; 11:14; 13:12; 15:21]
16Na spotkanie króla Dawida pośpieszył wraz z Judejczykami nad Jordan również Szymei, syn Gery, Beniaminita z Bachurim.[#2Sm 16:5-10; 1Krl 2:8-9, 36-46]
17Było z nim także tysiąc mężczyzn z Beniamina. Syba zaś, sługa domu Saula, a z nim piętnastu jego synów i dwudziestu jego służących pośpieszyło nad Jordan [i zdążyło tam jeszcze] przed królem.[#2Sm 9:2, 9-11; #19:17 G dod.: , καὶ ἐλειτούργησαν τὴν λειτουργίαν τοῦ διαβιβάσαι τὸν βασιλέα.]
18Przeszli przez bród, aby przeprawić dom króla i uczynić coś dobrego w jego oczach.
Szimei natomiast, syn Gery, padł przed królem podczas jego przeprawy przez Jordan
19i powiedział do króla: Niech mój pan nie poczyta winy i nie pamięta, że twój sługa dopuścił się niegodziwości w dniu, w którym mój pan, król, wychodził z Jerozolimy, i nie bierze sobie tego do serca.[#19:19 W MT jedno z piętnastu miejsc, gdzie każdy znak ma nad sobą puncta extraordinaria, 3 os. powinna być raczej 2 os. .]
20Wie bowiem twój sługa, że to on zgrzeszył, ale oto przyszedłem dziś jako pierwszy z całego domu Józefa, aby zejść na spotkanie mojego pana, króla.
21Wtedy odezwał się Abiszaj, syn Serui, i powiedział: Czy Szimei nie powinien ponieść śmierci za to, że złorzeczył pomazańcowi JHWH ?
22Ale król odpowiedział: Co mnie i wam, synowie Serui, że jesteście mi dziś oskarżycielem? [Czy] dziś miałby ktoś ponieść śmierć w Izraelu?! Bo czy nie wiem, że dziś [znów] jestem królem nad Izraelem?[#19:22 , מַה־לִּי וְלָכֶם, idiom o różnym znaczeniu w zależności od kontekstu. W tym przypadku: .; #19:22 , לְשָׂטָן, lub: przeciwnikiem , , wg G: , εἰς ἐπίβουλον, zob. Za 3:1.]
23Potem król powiedział do Szimejego: Nie umrzesz! I król mu to przysiągł.
24Także Mefiboszet, syn Saula, zszedł na spotkanie królowi. A nie okazywał [on] troski o swoje nogi ani nie wykazywał troski o swoje wąsy, ani nie prał swoich szat od dnia odejścia króla do dnia, w którym przyszedł w pokoju.[#2Sm 9:1-3; 16:1-4]
25Gdy więc przyszedł do Jerozolimy, by spotkać się z królem, król powiedział do niego: Dlaczego nie poszedłeś ze mną, Mefiboszecie?[#19:25 : za G; w MT brak przyimka, możliwe więc, że przybył on do króla , tak też tekst bywa emendowany.]
26A [on] odpowiedział: Panie mój, królu! Mój sługa mnie oszukał. Bo powiedział mu twój sługa: Osiodłaj mi osła, a wsiądę na niego i pojadę z królem – bo twój sługa jest chromy.
27Tymczasem [on] oczernił twego sługę przed moim panem, królem. Lecz mój pan, król, jest jak anioł Boży. Uczyń więc to, co uznasz za dobre w swoich oczach.
28Cały dom mojego ojca nie zasługiwał bowiem u mojego pana, króla, na nic jak na śmierć, a tymczasem umieściłeś swojego sługę wśród tych, którzy jadają u twojego stołu. Jakie więc mam jeszcze prawo, by wciąż wołać do króla?[#2Sm 9:7]
29Wtedy król powiedział do niego: Po co jeszcze wypowiadasz swoje słowa? Powiedziałem: Ty i Syba podzielicie się polem.
30A Mefiboszet odpowiedział królowi: Niech zabiera wszystko po tym, jak mój pan, król, dotarł w pokoju do swojego domu.
31Barzilaj zaś, Gileadyta, zszedł z Roglim i przeszedł wraz z królem przez Jordan, by go odesłać za Jordan.[#2Sm 17:27; 1Krl 2:7]
32Barzilaj zaś był bardzo stary, liczył sobie osiemdziesiąt lat, a zaopatrywał on króla podczas jego pobytu w Machanaim, ponieważ był bardzo zamożnym człowiekiem.
33Król powiedział do Barzilaja: Przepraw się teraz ty ze mną, a ja będę cię utrzymywał u siebie w Jerozolimie.[#19:33 Wg G zamiast: , jest: , τὸ γῆράς σου, את שיבתך, 2Sm 19:33.]
34Lecz Barzilaj odpowiedział królowi: Ile jest jeszcze dni w latach mego życia, że miałbym się udać z królem do Jerozolimy?
35Mam osiemdziesiąt lat. Czy rozróżniam między dobrym a złym? Czy rozróżnia twój sługa smak tego, co je i co pije? Czy potrafię wciąż słuchać głosu śpiewaków i śpiewaczek? Po co więc miałby twój sługa być ciężarem dla mojego pana, króla?
36Twój sługa pójdzie z królem tylko kawałek poza Jordan, ale po co miałby król nagradzać mnie taką zapłatą?
37Pozwól, proszę, by twój sługa zawrócił. Niech umrę w moim mieście przy grobie mego ojca i matki. Ale oto twój sługa Kimham pójdzie z moim panem, królem. Jemu uczyń to, co uznasz za słuszne w swoich oczach.[#19:37 G dod.: . Również imię to w pierwszym przypadku występuje w formie כִמְהָם, a w 2Sm 19:41 w כִּמְהָן.]
38Król odpowiedział: Niech przeprawi się ze mną Kimham, a ja uczynię mu to, co uznasz za słuszne w swoich oczach, i wszystko, czego będziesz sobie życzył ode mnie, uczynię dla ciebie.
39I cały lud przeprawił się przez Jordan; przeprawił się też król. Potem król pocałował Barzilaja i pobłogosławił go, a on powrócił do swojego miejsca.
40Następnie król przeprawił się do Gilgal, a Kimham przeprawił się z nim. Również cały lud Judy przeprawiał króla, a także połowa ludu Izraela.
41Ale oto przybyli do króla wszyscy Izraelici i powiedzieli do króla: Dlaczego nasi bracia, Judejczycy, wykradli nam ciebie i przeprawili przez Jordan króla wraz z jego domem, a z nim wszystkich ludzi Dawida?
42Wówczas wszyscy Judejczycy odpowiedzieli Izraelitom: Dlatego, że król jest nam bliższy [pokrewieństwem]. Dlaczego jednak gniewacie się z tego powodu? Czy rzeczywiście pożarliśmy coś z króla albo czy rzeczywiście uprowadziliśmy go do siebie?[#19:42 , הֶאָכוֹל אָכַלְנוּ מִן־הַמֶּלֶךְ, idiom (?): ; wg G: , μὴ βρώσει ἐφάγαμεν ἐκ τοῦ βασιλέως.; #19:42 , אִם־נִשֵּׂאת נִשָּׂא לָנוּ, idiom (?): ; wg G: , ἢ δόμα ἔδωκεν ἢ ἄρσιν ἦρεν ἡμῖν.]
43Wówczas Izraelici odpowiedzieli Judejczykom: Dziesięć części w królu należy do nas, a także co do Dawida my mamy więcej niż wy. Dlaczego więc znieważyliście nas? Ponadto czy nie do nas należało pierwsze słowo, jeśli chodzi o sprowadzenie naszego króla z powrotem? Potem padły słowa Judejczyków jeszcze ostrzejsze niż słowa Izraelitów.