Joba 10

Job: Modlitwa skarg i pytań

¹Moja dusza obrzydziła

sobie życie,

rozleję [więc] skargę nad sobą,

będę mówił w goryczy

mojej duszy.

²Powiem Bogu: Nie potępiaj mnie![#10:2 Lub: Nie uznawaj mnie za bezbożnego .]

Daj mi znać, o co wiedziesz

ze mną spór.

³Czy dobrze Ci [z tym],[#10:3 Lub: (1) ; (2) .]

że uciskasz,

że odrzucasz twór swoich rąk,

a radzie bezbożnych użyczasz

światła?

⁴Czy masz oczy cielesne?

Czy widzisz, jak widzi

śmiertelnik?

⁵Czy Twoje dni są jak dni

śmiertelnika?

Czy Twoje lata są jak lata

człowieka?

⁶Bo szukasz mojej winy

i dochodzisz mojego grzechu,

⁷chociaż wiesz, że nie postąpiłem

bezbożnie

i nie ma takiego, który wyrwałby

mnie z Twojej ręki?

⁸Twoje ręce ukształtowały mnie

i uczyniły,

a teraz otoczyłeś mnie

i pochłonąłeś.

⁹Pamiętaj, proszę, że uczyniłeś

mnie jak glinę

i znowu w proch mnie obracasz.

¹⁰Czy nie wylałeś mnie jak mleko

i czy nie zestaliłeś mnie jak ser?

¹¹Odziałeś mnie w skórę i ciało

i pospinałeś mnie kośćmi

i ścięgnami.

¹²Obdarzyłeś mnie życiem i łaską,

a Twoja troska strzegła mego

ducha.

¹³Lecz to ukryłeś w swoim sercu,

wiem, że taki miałeś plan:

¹⁴Kiedy zgrzeszę, to mnie

przypilnujesz

i nie przepuścisz mojej winy.

¹⁵Gdybym postąpił bezbożnie,

to biada mi!

A gdybym miał rację, [i tak]

nie podniosę swej głowy,

syty hańby i świadom swej nędzy.

¹⁶A gdybym [jednak] podniósł,

jak lew na mnie zapolujesz

i znów okażesz na mnie

swą niezwykłość.

¹⁷Stawiasz przeciwko mnie

ciągle nowych swych

świadków

i wzmagasz nade mną swój gniew,

[posyłasz wciąż nowe] zmiany –

i [przypuszczasz] atak na mnie.

¹⁸Dlaczego więc wywiodłeś mnie

z łona?

Zgasłbym i nie ujrzałoby mnie oko!

¹⁹Byłbym, jakby mnie [nigdy]

nie było –

z brzucha przeniesiony do grobu.

²⁰Czy nie zostało mi już niewiele dni?[#10:20 : wg G: , ἦ οὐκ ὀλίγος ἐστὶν ὁ χρόνος τοῦ βίου μου.]

Przestań – i odstąp ode mnie,

niech się na chwilę uśmiechnę,

²¹zanim odejdę, aby nie powrócić,[#Jb 16:22]

do krainy ciemności i cienia

śmierci,

²²krainy ciemnej jak mrok cienia

śmierci,

pozbawionej porządków,

zionącej niczym [gęsty] mrok.