The chat will start when you send the first message.
1Teraz jednak nie ma żadnego potępienia dla tych, którzy są w Chrystusie Jezusie.[#8:1 Za: א* B (IV); א (IV) A dod.: μὴ κατὰ σάρκα περιπατοῦσιν, ἀλλὰ κατὰ πνεῦμα; wsl, zob. Rz 8:4; Rz 8:1.]
2Bo prawo Ducha [odnoszące się do] życia w Chrystusie Jezusie uwolniło cię od prawa grzechu i śmierci.[#Rz 3:27; #8:2 Prawo Ducha życia w Chrystusie Jezusie. Wyrażenie różnie przekładane. Jedni łączą z , rozumując, że chodzi o . Inni łączą z , rozumując, że prawo Ducha odnosi się do życia w Chrystusie Jezusie. Słuszniejszym jest ten drugi sposób odczytywania słów apostoła, gdyby bowiem chodziło o , to byłoby to jedyne określenie tego typu w jego pismach. Prawo Ducha jest zatem prawem życia . Wg Ef 2:1-3 należeliśmy do krainy śmierci. Na tym obszarze panowało Prawo Mojżesza przekonujące nas o naszym zepsuciu. Tymczasem Prawo Ducha jest prawem nowego stworzenia, nowej ludzkości (2Kor 5:17). By wejść pod panowanie tego Prawa, trzeba się najpierw Bóg umieszcza w Chrystusie wszystkich tych, którzy przychodzą do Niego w szczerej skrusze. Prawo Ducha uwalnia od funkcjonującego w naszych członkach Prawa grzechu i śmierci (Rz 7:23). Czyni to mocą zmartwychwstania (Rz 8:11; Ef 1:19). Zachodzą w nas zatem dwa procesy: starzenia się, niszczenia (2Kor 5:1) i proces codziennej odnowy, odmładzania się (Kol 3:10, por. Dz 14:22; 1Kor 5:4).; #J 8:36; Ga 5:1; #Rz 7:23, 24]
3Co do niemocy Prawa, w której niedomagało z powodu ciała, Bóg, przez posłanie swego Syna w podobieństwie grzesznego ciała oraz za grzech, potępił grzech w ciele,[#8:3 Ww. 3 i 4 stanowią rozwinięcie myśli zawartej w w. 2.; #8:3 Prawo, określone w Rz 7:12 jako święte, sprawiedliwe i dobre, w Rz 7:22 jako Boże, w Rz 3:27 jako Prawo uczynków (por. Ga 3:12), nie mogło doprowadzić człowieka do usprawiedliwienia (Ga 2:16, 21), nie mogło nikogo przywieść do doskonałości (Hbr 10:1) ani nawet nie było w stanie skutecznie rozprawić się z grzechem (Hbr 10:2). Nie taki zresztą zamysł Boży łączył się z Prawem. Prawo zostało dane nie po to, by , lecz po to, by (1) normować życie codzienne i (2) obnażać zakorzeniony w człowieku grzech – i to czyni ono doskonale.; #Dz 15:10; Hbr 7:18-19; #J 1:14; Flp 2:7; Hbr 2:17; 4:15; #8:3 Posłanie Jezusa w podobieństwie grzesznego ciała, ἐν ὁμοιώματι σαρκὸς ἁμαρτίας, znaczy, że Syn Boży, gdy wypełnił się czas, narodził się z kobiety (Ga 4:4), stał się prawdziwym człowiekiem, takim samym jak wszyscy (1J 4:2) i jako taki podlegał Prawu (Ga 4:4). Ponieważ podobieństwo, ὁμοίωμα (), oznacza również podobieństwo w sferze doświadczenia, tekst można przetłumaczyć: .; #2Kor 5:21; Ga 3:13; #8:3 Człowiek z ciała i krwi, Chrystus Jezus, stał się z woli Boga, po pierwsze, w ten sposób, że On, jako ten, który nie popełnił grzechu, został uczyniony grzechem (2Kor 5:21). On grzechy na swoim ciele zaniósł na krzyż (1P 2:24). Tam został dotknięty karą za winę (Iz 53:6). Tam wymazał obciążający dług (Kol 2:14; Hbr 9:12-14). Tam też ofiara z Jego stała się naszym uświęceniem (Hbr 10:10). Po drugie, człowiek z ciała i krwi, Chrystus Jezus, stał się z woli Boga spod przekleństwa Prawa, stając się przekleństwem (Ga 3:13) – po to, byśmy dostąpili usynowienia (Ga 4:5-6). W taki to sposób Bóg wykonał wyrok skazujący na grzechu zakorzenionym w naszym ciele i powodującym skażenie całego naszego jestestwa.]
4aby słuszna norma Prawa została wypełniona w nas, którzy postępujemy nie według ciała, ale według Ducha.[#8:4 , δικαίωμα τοῦ νόμου, nie musi oznaczać konkretnych jego przykazań – które Paweł streszcza jednym zdaniem: (Rz 13:8; Ga 5:5, 14) – ale jakość życia zgodnego z duchem Prawa, które może być udziałem tylko ludzi odrodzonych (Rz 8:4). W G ozn. normę (Wj 21:9, 31; Lb 15:6; 27:11; 31:21 identyczne wyrażenie; 35:29; Rt 4:7; 1Sm 2:13; 8:9, 11; 10:25; 27:11; 30:25; 27:11; 30:25), prawo (2Sm 19:29; 1Krl 8:45, 59; 2Krn 6:35; Jr 11:20), sprawiedliwy wyrok (1Krl 3:28; Prz 19:28). W Rz 1:32 ozn. l. , w Rz 5:16 ozn. . W sensie wyrażenie odnosiłoby się do niemocy Prawa. Ale wyrażenie to może ozn. lub (Rz 8:4) – i wtedy odnosiłoby się do ofiary Jezusa.; #Ga 5:16, 25; #8:4 Spełnienie słusznej normy Prawa nie oznacza wypełniania przykazań, wtedy bowiem wypadlibyśmy z łaski (Ga 5:3-4), lecz , tj. życie Chrystusem jako stanowiącym rdzeń naszego jestestwa (Ga 2:20), życie według logiki Chrystusa objawionej w Ewangeliach i Listach apostolskich (1Kor 2:16), życie w jedności duchowej z Panem (1Kor 6:17), oparte na wierze w Jego plan względem nas (Ef 1:17-19), życie w wierze czynnej w miłości bliźniego (Ga 5:6), poddane działaniu Jego łaski (1Kor 15:10; 1P 4:10-11). Spełnienie słusznej normy Prawa możliwe jest tylko w życiu ludzi narodzonych z Ducha Bożego.]
5Ci bowiem, którzy są według ciała, myślą o tym, co cielesne; ci zaś, [którzy są] według Ducha – o tym, co od Ducha.[#1Kor 2:14; #8:5 W. 5 stanowi odpowiedź na pytanie: Dlaczego słuszna norma Prawa spełnia się dopiero w życiu ludzi przemienionych w dziele odkupienia? Życie według ciała jest życiem podporządkowanym cielesnym żądzom (Mk 7:21; Ga 5:19-21). Życie według Ducha jest życiem przenikniętym owocami Jego obecności (Ga 5:22-23).]
6Gdyż zamysł ciała to śmierć, a zamysł Ducha – to życie i pokój.[#Rz 6:21; 7:5; 8:13]
7Dlatego zamysł ciała jest wrogi Bogu; nie poddaje się bowiem Prawu Bożemu, bo też nie jest w stanie.[#Jk 4:4; #Mt 12:34; J 8:43; 12:39]
8Ci zaś, którzy są w ciele, Bogu podobać się nie są w stanie.
9Wy jednak nie jesteście w ciele, lecz w Duchu – skoro Duch Boży mieszka w was. Jeśli zaś ktoś nie ma Ducha Chrystusowego, ten nie jest Jego.[#8:9 Lub: w duchu (?); w tym kontekście: nie jesteście zmuszeni do uległości ciału, zob. Rz 8:12.; #1Kor 3:16; 12:3]
10Jeśli jednak Chrystus jest w was, to chociaż ciało jest martwe z powodu grzechu, duch jest żywy dzięki sprawiedliwości.[#Ga 2:20]
11Jeśli zaś Duch Tego, który Jezusa wzbudził z martwych, mieszka w was, to Ten, który Jezusa Chrystusa wzbudził z martwych, ożywi i wasze śmiertelne ciała przez swego Ducha, który mieszka w was.
12Tak więc, bracia, jesteśmy dłużnikami nie ciała, aby żyć według ciała.[#Rz 6:7, 18]
13Jeśli bowiem według ciała żyjecie, przyjdzie wam umrzeć; jeśli jednak Duchem sprawy ciała uśmiercacie – będziecie żyli.[#8:13 Lub: Gdybyście bowiem według ciała żyli, przyszłoby wam umrzeć, εἰ γὰρ κατὰ σάρκα ζῆτε, μέλλετε ἀποθνῄσκειν.; #8:13 Słowa te nie oznaczają, że prawdziwie odrodzony człowiek może wybrać życie według ciała i konsekwentnie w nim trwać. Bardziej prawdopodobne, że Paweł pisze te słowa ze względu na domniemane zróżnicowanie wśród adresatów. Przewiduje on mianowicie, że mogą być wśród nich ludzie, którzy nie uświadamiają sobie w pełni dzieła odkupienia albo nawet są nieodrodzeni, por. Rz 6:1-2.; #8:13 Lub: duchem (?); tj. , εἰ δὲ πνεύματι τὰς πράξεις τοῦ σώματος θανατοῦτε, ζήσεσθε.; #Ga 6:8; #8:13 Uśmiercać Duchem sprawy ciała to szukać życia w pełni Ducha (Ef 5:18) lub podporządkowywać sprawy ciała racjom naszego odrodzonego ducha.]
14Bo wszyscy, których Duch Boży prowadzi, są dziećmi Bożymi.[#Ga 5:18; #J 1:12; 1J 3:2]
15Nie wzięliście przecież Ducha niewoli, by znowu [pogrążać się] w lęku, lecz wzięliście Ducha synostwa, w którym wołamy: Abba, Ojcze![#2Tm 1:7; #Ga 3:26; #Mk 14:36; Ga 4:6]
16Ten to Duch świadczy wraz z naszym duchem, że jesteśmy dziećmi Boga.[#2Kor 1:22; 5:5; Ef 1:13; 4:30]
17A jeśli dziećmi, to i dziedzicami – dziedzicami Boga, a [jednocześnie] współdziedzicami Chrystusa, skoro razem [z Nim] cierpimy, aby również razem [z Nim] móc dostąpić chwały.[#Ga 4:7; Obj 21:7; #8:17 , εἴπερ, lub: skoro już, jeśli już .; #Flp 3:10; Kol 1:24; #8:17 Lub: współcierpimy […] , εἴπερ συμπάσχομεν ἵνα καὶ συνδοξασθῶμεν.; #2Kor 1:5; 2Tm 2:12; #8:17 Lub: abyśmy razem [z Nim] .]
18Uważam bowiem, że utrapienia teraźniejszego czasu nic nie znaczą w związku z chwałą, która ma nam zostać objawiona.[#8:18 Rz 8:18-30 omawia: (1) teraźniejsze utrapienia wierzących (zob. ww. wcześniejsze); (2) ich przyszłą chwałę; (3) udział stworzenia w chwale odkupionych; (4) nadzieję przyszłej chwały i teraźniejsze wstawiennictwo Ducha Świętego jako źródła pociechy i mocy wierzących.; #Rz 5:2; 2Kor 4:17; #8:18 Tych, których Bóg już na początku dziejów zbawienia znał z uwagi na swoją wszechwiedzę, których przeznaczył, aby posiedli kształt (l. zespół cech) odpowiadający obrazowi (l. naturze) Jego Syna, których w tym celu powołał i usprawiedliwił (Rz 8:30), tych też ostatecznie zamierza uwielbić lub obdarzyć chwałą. Chwałę tę człowiek utracił na skutek skażenia grzechem (Rz 3:23), dostęp do niej otrzymuje z łaski Bożej (Rz 3:24), w Chrystusie (J 17:22), a pełny w niej udział otrzyma w dniu zmartwychwstania (1Kor 15:43) – tj. w dniu przyjścia Chrystusa (Kol 3:4) – kiedy to objawi się pełnia naszego synostwa i zrealizuje odkupienie naszego ciała (Rz 8:23). Chwałą tą jest (1Kor 15:42-44; Rz 8:21; Ga 3:24-26).]
19Stworzenie bowiem z tęsknotą oczekuje objawienia się synów Boga,[#Kol 3:4; #8:19 […] , tj. nastania czasu, w którym pełnia odkupienia przestanie być stanem przyszłym, przedmiotem nadziei odkupionych, a stanie się ich stanem teraźniejszym, przenikającym swymi dobrami całokształt stworzenia. Ta nadchodząca chwała jest tak wielka, tak dobra i przez to tak pożądana, że budzi gorące i bolesne oczekiwanie (tęsknotę, westchnienia, ból, gr. ἀποκαραδοκία) całego stworzenia. to określenie dzieci Bożych obdarzonych chwałą samego Chrystusa jako Syna Bożego (J 17:22). W gr. słowo łączy się z faktem narodzin – jesteśmy dziećmi Bożymi jako zrodzeni z Niego (J 1:12); słowo łączy się z rodzicem – jesteśmy synami i córkami Boga (Rz 9:27) jako przejawiający Jego charakter, reprezentujący Jego godność, uczestniczący w Jego bogactwie.]
20gdyż stworzenie zostało poddane marności, nie z własnej chęci, lecz przez Tego, który je poddał, w nadziei,[#Kzn 1:2; #Rdz 3:17; 5:29]
21że i to stworzenie zostanie wyzwolone z niewoli skażenia [i wprowadzone] w [pełną] chwały wolność dzieci Boga.[#2P 3:13; #8:21 Grzech człowieka ściągnął przekleństwo na całe stworzenie (Rdz 3:17-18). Konsekwencją tego przekleństwa jest śmiertelność, słabość, tymczasowość, ból, brak harmonii (Mt 6:19-20; Rz 8:22; 1Kor 15:42-44; 2Kor 4:17-18). Przekleństwo to nie wynikało z chęci stworzenia, lecz było wolą Boga. I z woli tego samego Boga przekleństwo to nie miało być, i nie będzie, ostatecznym i nieodwracalnym stanem stworzenia.; #1J 3:2; #8:21 Tak jak stworzenie musiało dzielić konsekwencje grzechu człowieka, tak też dzielić będzie błogosławieństwa płynące z pełni odkupienia wierzących (Dz 3:21). Wyrazem udziału w tych błogosławieństwach będzie odnowa wszechświata (2P 3:13; Obj 21:1), kres znikomości, słabości, braku harmonii i tego wszystkiego, co z własnego doświadczenia znamy jako niedoskonałe i ziemskie (Iz 11:6-9; Obj 21:4).]
22Wiemy bowiem, że całe stworzenie razem wzięte aż dotąd wzdycha i przeżywa bóle rodzenia.[#8:22 , gr. συστενάζει καὶ συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν: stworzenie jest jak matka, która pełna nadziei, w bólach rodzi dziecko, które będzie jej radością (por. J 16:21).]
23Ale nie tylko [to], również my sami, którzy posiadamy pierwszy owoc, Ducha, wzdychamy i my w sobie samych, oczekując synostwa, odkupienia naszego ciała.[#8:23 , τὴν ἀπαρχὴν τοῦ πνεύματος ἔχοντες, lub: pierwocinę Ducha , należy rozumieć nie w tym sensie, że mamy Ducha, a w tym, że mamy Ducha , jako dowód naszego teraźniejszego zbawienia (Rz 8:14-16) oraz jako zadatek (zapewnienie i zapowiedź) przyszłego dziedzictwa (2Kor 1:22; 5:5; Ef 1:14).; #2Kor 5:2-4; #Ga 5:5; #Łk 21:28; #8:23 Naszą ziemską kondycję opisują takie teksty, jak: 2Kor 4:16-18; 5:1, 4, 6, 7. w stwierdzeniu tym styka się ze sobą i . Jesteśmy odkupieni. Znajduje to potwierdzenie w naszym współukrzyżowaniu z Chrystusem (Rz 6:3-7) i zrodzeniu nas przez Boga z Ducha Świętego (J 1:12; Rz 6:11; 8:9). Jednocześnie nasze odkupienie nie dokonało się w pełni (Rz 8:10; Ga 5:17) – oczekujemy nastania naszego usynowienia (zob. Rz 8:23) zgodnie z Bożym zamiarem (Ef 1:5), tzn. odkupienia naszego ciała przez zmartwychwstanie lub przemienienie (Rz 8:23; 1Kor 15:51-52).]
24W tej bowiem nadziei zbawieni jesteśmy; a nadzieja, którą się ogląda, nie jest nadzieją, bo kto widzi, po co ma mieć nadzieję?[#8:24 , tzn. jesteśmy zbawieni w nadziei, że Bóg w całej pełni zrealizuje na nas swój plan zbawienia.; #2Kor 5:7]
25Jeśli jednak spodziewamy się tego, czego nie widzimy, wytrwale [na to] czekamy.[#8:25 Świadomość Bożych zamiarów i nadzieja na ich ostateczną realizację w przyszłości powinna nas pobudzać do wiernego trwania przy Panu obecnie, w naznaczonej naszą własną niemocą teraźniejszości.]
26Podobnie zaś i Duch wspiera [nas] w naszej słabości; nie wiemy bowiem, o co się modlić, jak należy, ale sam Duch wstawia się [za nami] w niewysłowionych westchnieniach.[#8:26 W naszych codziennych zmaganiach wsparciem jest nam: (1) nadzieja na chwalebną ; (2) przeniknięta Duchem Świętym . Duch uosabia Chrystusa w nas (Rz 8:9) i jakby z naszego wnętrza wstawia się za nami u Boga.; #Jk 4:3; #8:26 Niewysłowione westchnienia, στενάγμοι ἀλαλήτοι, zdają się być czymś więcej niż darem mówienia językami. (1) Gdy mówię językami, się modli (Dz 2:4; 1Kor 14:14), w niewysłowionych westchnieniach wstawia się za mną; (2) języki w swej istocie i treści są znakiem dla człowieka (Mk 16:17; Dz 2:11), niewysłowione westchnienia są modlitwą do Boga; (3) języki są przetłumaczalne (1Kor 14:27), westchnienia są niewysłowione, zrozumiałe jedynie dla Boga; (4) języki mogą być pięknym dziękczynieniem (1Kor 14:17), niewysłowione westchnienia są modlitwą wstawienniczą; (5) daru mówienia językami nie musi posiadać każdy (1Kor 12:30), niewysłowione westchnienia mogą być udziałem wszystkich narodzonych z Ducha.]
27Ten zaś, który bada serca, wie, jaki jest zamysł Ducha, bo po [myśli] Bożej wstawia się za świętymi.[#1Sm 16:7; Ps 7:10; Jr 11:20; 17:10; 20:12; Łk 16:15; Dz 1:24; 1Kor 4:5]
28Wiemy też, że kochającym Boga wszystko współdziała ku dobremu – tym, którzy są powołani zgodnie z [Jego] postanowieniem.[#8:28 Jeśli kochamy Boga, jesteśmy bezpieczni, pomimo przeżywania trudności, przechodzenia przez próby i niezrozumiałe doświadczenia (1Kor 10:13; Hbr 12:6-7).; #8:28 , tj. ku rozwinięciu w nas Chrystusowego charakteru (w. 29).; #Ef 1:11; 3:11; #8:28 Ci, którzy kochają Boga, są ludźmi powołanymi według Jego postanowienia. Miłość do Boga jest znakiem powołania (1Kor 8:3). Pierwszym znakiem miłości do Boga jest to, że myśl o Nim dostarcza nam poczucia bezpieczeństwa lub budzi tęsknotę za Jego bliskością.]
29Bo tych, których wcześniej poznał, przeznaczył – współdzielących kształt obrazu Jego Syna – do tego, by On był pierworodnym pośród wielu braci;[#8:29 Poznanie w myśli biblijnej łączy się też z doświadczeniem i może oznaczać wzajemną więź.; #8:29 Boże przeznaczanie pozostaje w harmonii z Jego uprzednim poznaniem. W tym przyp. ozn. to, że Bóg od początku zna liczbę tych, którzy przyjmą Jego wezwanie, ale nie oznacza to, że swym uprzednim poznaniem liczbę tę ustala. W przeznaczanie odnosi się nie do osób – Bóg bowiem wzywa do opamiętania – ale do życia tych, którzy odpowiedzieli na Jego wezwanie. Bóg nie wybiera z góry ustalonej liczby. Bóg wybiera do z góry postanowionego losu. Swoje wezwanie kieruje On do wszystkich, w suwerenności swej dając im, ludziom niewolnej woli, możliwość wolnego wyboru (Dz 17:30; 1Tm 2:4; 2P 3:9). Kto odpowie pozytywnie na Jego wezwanie, czyni się przez swoją decyzję wybranym, kto wezwanie to odrzuci, czyni się przez ten fakt niegodnym tego wezwania (Mt 22:1-14).; #Kol 1:18; Hbr 1:6; #8:29 Lub: przeznaczył do bycia [ludźmi] współdzielącymi kształt (l. ) (l. ) . Czekające nas uwielbienie obejmuje chwałę, jaką ma Syn Boży, nasz Pan Jezus, u Ojca (J 17:22). Drogę do tej chwały otworzyło nam dopełnione w zmartwychwstaniu dzieło odkupienia (Mt 28:10).]
30których zaś przeznaczył, tych też powołał, a których powołał, tych też usprawiedliwił, a których usprawiedliwił, tych też uwielbił.[#8:30 Usprawiedliwić w logice zbawienia to: (1) uznać grzeszników za sprawiedliwych na mocy dzieła krzyża, (2) uczynić uznanych za sprawiedliwych sprawiedliwymi mocą narodzenia z Ducha Bożego (Rz 4:25).]
31Co więc na to powiemy? Jeśli Bóg z nami, któż przeciwko nam?[#Lb 14:9; Ps 118:6; Hbr 13:6; #8:31 Jeśli Ten, który mógłby z całą słusznością być nam, jest nami, to kto inny może być przeciw nam skutecznie? Bóg w nowym przymierzu staje po naszej stronie (por. 1Kor 11:23-26).]
32On, który nawet własnego Syna nie oszczędził, ale Go za nas wszystkich wydał, jakże nie miałby wraz z Nim podarować nam wszystkiego?[#J 3:16; #8:32 , χαρίζομαι, znaczy: przebaczyć, okazać łaskę, przekazać za darmo. Podarowanie nam odnosi się (1) do naszych długów wobec Boga (zostały one przybite do krzyża: Kol 2:14-17), (2) do wszystkiego, co służy naszemu duchowemu rozwojowi (Rz 5:8-9; Ef 1:3; Flp 1:6; 2P 1:3) oraz (3) do Bożych przywilejów przewidzianych dla nas w Chrystusie – już zrealizowanych lub pozostających przedmiotem naszej nadziei. Wśród tych przywilejów możemy wyliczyć: (a) dziecięctwo Boże (J 1:12), (b) wolność od praw skażonego grzechem stworzenia (od Prawa Mojżesza – jego zobowiązań i przekleństwa): Rz 8:21; Ga 3:13; Kol 2:16; od zasad rządzących światem: Kol 2:20; od grzechu: Rz 6:22, (c) udział w życiu Bożym (J 1:13; 1Kor 15:45-49; Jk 1:18; 1P 1:23; 1J 3:9); (d) udział w chwale (zob. przypis do Rz 8:18). Zostało nam podarowane wszystko, co najcenniejsze w .]
33Kto będzie oskarżał wybranych Bożych? Bóg [przecież] usprawiedliwia.[#Iz 50:9; #8:33 Bezpieczeństwo naszego odkupienia zawiera się w tym, że wymazana została nasza i zabezpieczona . Wyrażają to odpowiedzi na trzy zawarte w Rz 8:33-35 pytania.; #Iz 53:11; 1Kor 6:11; Tt 3:7; #8:33 Dzieło usprawiedliwienia w pełni wyrażają ww. 28-30.]
34Kto będzie potępiał? Chrystus Jezus, który umarł, więcej, zmartwychwstał, który jest po prawicy Boga, On przecież wstawia się za nami.[#Ps 110:1; Dz 2:34; Hbr 10:12; 1P 3:22; #Hbr 7:25; 1J 2:1; #8:34 Jezus Chrystus wciąż pozostaje naszym Orędownikiem (1J 2:1-2).]
35Kto nas odłączy od miłości Chrystusowej? Utrapienie, ucisk czy prześladowanie, głód, nagość, niebezpieczeństwo czy miecz?[#8:35 Wśród spraw mogących próbować odłączyć nas od miłości Chrystusowej apostoł wymienia to, co może tę miłość negować lub podważać jej pewność, oraz to, co może nas odstraszać od podjęcia Chrystusowego życia. W przypadku przeciwności i nieszczęść warto pamiętać, że tymi właśnie było naznaczone życie Chrystusa (Flp 2:29-30; 1P 2:21), ale na Chrystusowych drogach możemy liczyć na Chrystusowe wsparcie. Apostoł pyta: nie bo przeciwności nie spadają na nas „same”. Są one wynikiem działania sił wrogich nam i ewangelii.]
36Jak napisano:[#Ps 44:23]
Z powodu ciebie cały dzień nas
zabijają ,
uważani jesteśmy za owce
[przeznaczone] na rzeź.
37Ale w tym wszystkim wyraźnie zwyciężamy przez Tego, który nas ukochał.[#J 16:33; #8:37 W. 37 znaczy: (1) Nasze życie jako odrodzonych zawsze będzie, na ziemi, walką z wymienionymi wcześniej przeciwnościami. Zaliczają się one do strategii szatana (Ef 6:12-20). Ich celem jest zniszczyć ludzi wiary (1P 5:8), tj. zdusić ich życie duchowe, rozbić jedność Kościoła (Ef 4:27-32), ograniczyć liczbę zbawionych, powstrzymać rozwój Królestwa (Ef 6:19-20), przeszkodzić misji. (2) Nasze życie jako odrodzonych jest życiem walczących jakby w zawodach o nagrodę (1Kor 9:24; 2Tm 2:5), jakby na wojnie o zwycięstwo (2Tm 2:3-4). (3) Nie ma dla nas rzeczy nie do pokonania (Flp 4:13). (4) Chrystus jest tym, który walczy za nas (Ef 1:19-23; 3:20; Kol 1:29). Dziedziny naszej walki to: (1) własne życie duchowe – wiara w to, co się dokonało na krzyżu (Rz 1:17); (2) życie wspólnotowe – miłość (1Kor 13; Kol 3:13-14); (3) życie ewangelizacyjne (Dz 1:8).]
38Gdyż jestem tego pewien, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani zwierzchności, ani teraźniejszość, ani przyszłość, ani moce,[#8:38 Rz 8:38-39 nabiera głębszej wymowy, jeśli wziąć pod uwagę, że pochodzą od człowieka, o którym Jezus powiedział: (Dz 9:16).]
39ani wysokość, ani głębokość, ani żadne inne stworzenie nie zdoła nas odłączyć od miłości Bożej, która jest w Chrystusie Jezusie, naszym Panu.[#8:39 W. 39 wymienia to, wobec czego człowiek jest bezradny (prawa śmierci i prawa życia: Kzn 8:9; 10:5-7); to, wobec czego jest bezsilny (złe byty anielskie: Ef 6:12); to, co wykracza poza jego zdolności przewidywania (teraźniejszość i przyszłość); to, co wykracza poza jego zdolności poznawcze (wysokość i głębokość: Ef 3:17-19); to, co jest dla niego trudne do zniesienia (cierpienie). Boża miłość przewyższa możliwości wszelkiego stworzenia i bezpiecznie trzyma nas w swoim uścisku.; #8:39 O miłości kochanków powiedziano, że jest mocna jak śmierć (Pnp 8:6-7). O ileż mocniejsza jest miłość Boża. Bóg w swej miłości jest niepowstrzymywalny i niepowstrzymany, a Jego cechą jest żarliwość (Ez 36:5; Hbr 12:29; Jk 4:6). On miłością (1J 4:8), z tej miłości nie zawahał się wydać za nas swego Syna (Rz 8:32). Jego żarliwość przenika jego plan zbawienia w ogóle, a plan wobec Kościoła w szczególności (J 2:17; 1Kor 3:16-17).; #8:39 Stwierdzenie, że miłość Boża jest w Chrystusie Jezusie, ma dla nas fundamentalne znaczenie. Mówi nam ono, że miłość ta została nam – jak sam Jezus Chrystus; miłość ta jest dla nas – jak Jezus w betlejemskim żłobie; miłość ta stała się wraz z Nim jako rdzeniem naszego życia (Rz 5:5).; #8:39 Określenie jest w tym kontekście źródłem naszego poczucia bezpieczeństwa na teraz, na wieczność i na każdą okoliczność. On jest , tzn. ma władzę nad wszystkim (Mt 28:18). On jest też Panem, co daje nam pewność, że nasze życie nie jest i nie będzie splotem przypadków.]