Księga Psalmów 74

¹Dumanie Asafa. Czemu nas, Boże, nieustannie porzucasz, a Twój gniew pała przeciw trzodzie Twojego pastwiska?

²Wspomnij na Twoje zgromadzenie, które niegdyś sobie zjednałeś, i które wyzwoliłeś jako szczep Twojego dziedzictwa; na górę Cyon, na której spoczywałeś.

³Pospiesz ku zupełnym ruinom; gdyż wróg wszystko poburzył w Świątyni.

⁴Twoi nieprzyjaciele ryczeli pośród Twych wyznaczonych miejsc; ustanawiali swe godła jako znaki.

⁵Wróg dał się poznać, gdy zmierzał w górę z gęstwiną toporów.

⁶A potem młotem i oskardami rozbijali jej zdobienia.

⁷Twą Świątynię wydali na pastwę ognia; do ziemi znieważyli siedzibę Twojego Imienia.

⁸Powiedzieli w swoim sercu: Razem ją zburzymy; a w kraju palili wszystkie, wyznaczone miejsca Boga.

⁹Naszych godeł już nie widzimy; nie ma proroka oraz nikogo między nami, który by wiedział – dopóki?

¹⁰Dokąd, Boże, będzie urągał ciemięzca, dopóki wróg będzie lżył bezustannie Twoje Imię?

¹¹Czemu usuwasz Twoją rękę i Twą prawicę? Dobądź z Twojego zanadrza i wytępiaj!

¹²Przecież Bóg, mój Król, od dawna spełnia wybawienie na ziemi.

¹³Ty, Twą mocą rozdzieliłeś morze i zmiażdżyłeś głowy krokodyli na wodach.

¹⁴Ty skruszyłeś głowę Lewiatana; rzuciłeś go na żer mieszkańcom stepu.

¹⁵Ty otworzyłeś źródła i potoki; Ty osuszyłeś bystre strumienie.

¹⁶Twoim jest dzień i Twoja noc; Ty ustanowiłeś światło i słońce.

¹⁷Ty utwierdziłeś wszystkie granice ziemi; lato i zimę – Ty je stworzyłeś.

¹⁸Wspomnij na to, że wróg urąga WIEKUISTEMU, a lud nikczemny lży Twoje Imię.

¹⁹Nie wydawaj dziczy duszy Twej gołębicy; o gromadce Twych uciśnionych nie zapominaj na wieki.

²⁰Uważaj na przymierze, bo zakątki ziemi pełne są siedzib bezprawia.

²¹Niech zgnębiony nie odchodzi zawstydzony; a ubogi i uciśniony chwalą Twoje Imię.

²²Powstań Boże, wytocz Twoją sprawę; wspomnij na zniewagę, bez ustanku wyrządzaną Ci przez nikczemnych.

²³Nie zapominaj okrzyku Twoich wrogów, wrzawy Twych przeciwników, która się ustawicznie wznosi.