Jeremiasza 4

Jeremiasza 4

¹Jeśli chcesz zawrócić, Izraelu —

oświadcza PAN —

to zawróć do Mnie.

Jeśli usuniesz swe obrzydliwości

sprzed mojego oblicza

i nie będziesz chwiejny;

²jeśli będziesz przysięgał:

Jak żyje PAN ,

szczerze, uczciwie

i sprawiedliwie,

wtedy narody błogosławić

sobie w Nim będą

i Nim będą się chlubić.

³Gdyż tak mówi PAN

do mieszkańców Judy

i Jerozolimy:

Orzcie sobie ugór,

nie siejcie między ciernie!

⁴Obrzezajcie się dla PANA ,

usuńcie nieobrzezkę waszych serc,

wy, mieszkańcy Judy

i Jerozolimy!

Bo wybuchnie jak ogień mój gniew,

będzie płonął i nikt go nie zgasi

z powodu waszych złych czynów!

Skutki uporu

⁵Rozpowiadajcie w Judzie!

Głoście w Jerozolimie!

Dmijcie w róg po całej tej ziemi!

Dotrzyjcie wszędzie! Mówcie:

Zbierzcie się!

Wejdźmy do miast warownych!

⁶Skierujcie sztandar w stronę Syjonu!

Chrońcie się! Nie przystawajcie

po drodze!

Bo Ja sprowadzam z północy

nieszczęście!

Nadciąga wielka zagłada!

⁷Lew wyszedł już ze swojej gęstwiny,

wyruszył niszczyciel narodów!

Opuścił swe legowisko,

by obrócić twą ziemię w pustkowie!

Twoje miasta będą zburzone —

i bez mieszkańca.

⁸Dlatego włóżcie włosiennice,

wznieście lament i płacz,

gdyż nie odwrócił się od nas

żar gniewu PANA !

⁹Gdy nastanie ten dzień —

oświadcza PAN —

zniknie odwaga króla,

przepadnie męstwo książąt,

przerażą się kapłani,

prorocy zaniemówią.

¹⁰Słysząc to, powiedziałem:

Ach, Wszechmocny PANIE !

Naprawdę bardzo zawiodłeś

ten lud i Jerozolimę, mówiąc:

Będziecie mieć pokój,

a tymczasem naszych gardeł

dosięga miecz!

Powiew wojny

¹¹Owszem, w tym czasie usłyszy

ten lud i Jerozolima:

Gorący wiatr wieje z nagich

wierzchołków pustyni,

wieje prosto na córkę mojego ludu,

nie po to, aby przewiać [jak ziarno],

i nie aby oczyścić!

¹²Potężny wiatr nadciąga z północy,

przychodzi dla Mnie!

Teraz także Ja wydam na nich

mój wyrok!

¹³Oto wróg podnosi się jak chmury,

niczym huragan świszczą jego rydwany,

szybciej niż orły mkną jego rumaki!

Biada nam! Jesteśmy zgubieni!

¹⁴Jerozolimo, obmyj ze zła swoje serce,

wówczas dostąpisz ratunku!

Jak długo w twym wnętrzu

tkwić będą niegodziwe pomysły?!

¹⁵Bo oto z Dan rozbrzmiewa głos,

z gór Efraima przykra wieść:

¹⁶Przypomnijcie to narodom,

ogłoście Jerozolimie,

że z dalekiej ziemi

nadciągają już straże,

że już wznoszą okrzyk przeciwko

miastom Judy!

¹⁷Otoczą ją zewsząd niczym stróże,

ponieważ zbuntowała się przeciwko Mnie —

oświadcza PAN .

¹⁸Twoje postępowanie,

twoje własne czyny

zgotowały ci ten los!

To twoja niegodziwość sprawia,

że gorycz

dosięgła twego serca.

Głos rozpaczy

¹⁹O, moje wnętrze,[#4:19 Lub: O, co za męka .]

moje wnętrze!

Jakże nie mam się wić?!

O, moje serce!

Rozkołatało się w mej piersi!

Jakże mógłbym milczeć?!

Bo słyszę zew rogu,

okrzyk bitewny!

²⁰Klęska goni klęskę.

Tak! Spustoszony jest kraj!

Nagle padły namioty,

ich zasłony przepadły

w jednej chwili.

²¹Jak długo jeszcze mam

oglądać sztandary,

słuchać sygnałów

wygrywanych

przez róg?

²²O, jak głupi jest mój lud!

Ci ludzie Mnie nie znają!

To dzieci, niemądre i nierozumne.

Dobrze wiedzą, jak popełniać zło,

lecz nie potrafią czynić dobrze!

²³Spojrzałem na ziemię —

była pusta i próżna.

Spojrzałem ku niebu —

nie rozświetlał go blask.

²⁴Spojrzałem na góry —

a one drżały,

na wszystkie pagórki —

a one trzęsły się!

²⁵Spojrzałem — i nie było człowieka,

i po niebie nie leciał żaden ptak.

²⁶Spojrzałem — żyzny kraj

zamienił się w pustynię,

a wszystkie jego miasta

zburzył PAN

żarem swojego gniewu.

²⁷Gdyż tak mówi PAN :

Pustkowiem stanie się cały kraj,

ale nie zniszczę go całkowicie.

²⁸Dlatego płacze ziemia,

ciemnieje w górze niebo,

ponieważ powiedziałem,

co postanowiłem —

i nie żałuję, i nie cofnę tego.

²⁹Przed wrzawą jeźdźców

i zgiełkiem łuczników

ucieka całe miasto.

Ludzie kryją się w gąszczach,

wdrapują się

na skały,

miasta pustoszeją, nie mieszka

w nich już nikt.

³⁰A ty, spustoszone, cóż robisz,

że przywdziewasz szkarłat,

że zdobisz się w złote klejnoty,

że powiększasz kredką oczy?

Na próżno się stroisz!

Wzgardzili tobą ci, którzy cię

pożądali,

teraz chcą pozbawić cię życia!

³¹Bo właśnie usłyszałem

westchnienia

jakby rodzącej,

jęk jakby kobiety rodzącej

pierwszy raz —

usłyszałem głos córki Syjonu.

Dyszy, wyciąga swe dłonie:

Biada mi! Omdlewam,

me życie w mocy morderców!